Σήμερα τα βλέφαρα βαραίνουν...

Σήμερα τα βλέφαρα βαραίνουν...

Σήμερα τα βλέφαρα βαραίνουν...
Δεν είναι η νύστα,
είναι ο άτιμος ο πόνος.
Το δάκρυ σα ρέμα δυνατό
παίρνει στο διάβα του 
ό,τι μου χάρισε ο κόπος, ο χρόνος.
Λάσπη κάλυψε τα όνειρα.
Έμεινε η ελπίδα να στέκει βουβή.
Την πίστη μου έχασα....
Σε μια νύχτα την ξέπλυνε
στο διάβα της η βροχή.
Και κει που έσκασε,
παρασυρμένος από το ρέμα, ο κορμός
στέκομαι και περιμένω βοήθεια.
...με πνίγει ο θυμός.
Έμαθα τις δυσκολίες
με υπομονή και επιμονή
να ξεπερνάω
μα έχασα το βιος μου
έχασα το γείτονα και ...πονάω.
Ο φόβος την ελπίδα φοβάται
και γω συνεχίζω
να αναζητώ λίγο κουράγιο.
Nα συγχωρώ
-για άλλη μια φορά-
σφάλματα.
Ψάχνω τα όνειρά μου
στης λάσπης το ναυάγιο...


Γ.Κοκκινάκη